Klasyki w Dolomitach
Drogi opisane poniżej są znane i popularne wśród wspinaczy z całego świata. Są to wspinaczki „z klasą”, każda z nich w zakresie swojego stopnia jest wytężająca, ma sporo trudności i prowadzi przez ciekawe formacje w litej skale. Możecie się o tym przekonać tylko w jeden sposób: wspinając się!
Via M. Speciale V, 360 m
Laqazuoi Piccolo, ściana zachodnia – Il Trapezio (2450 m), autorzy: Doglioni, Signoretti, Zanini, 1986 rok, czas wspinania: 3–4 godz.
Droga wyjątkowej urody, niewątpliwie jedna z najładniejszych piątkowych linii w okolicach Cortiny, doskonale nadaje się na rozgrzewkę po przyjeździe w Dolomity. Bardzo przyjemna wspinaczka w uklamionym pionowym terenie, w niezwykle bogato urzeźbionej skale, jak na piątkę dość wymagająca.
Na drodze osadzono trochę haków, stanowiska są wyposażone, ale główna asekuracja jest z klepsydr (uch skalnych), które występują tu w dużej ilości. Potrzebujemy standardowego sprzętu (paru friendów i stoperów), ale przede wszystkim kewlarów.
Do góry mkniemy po dobrych chwytach, rozglądając się za uchami do asekuracji. W dwóch trzecich wysokości ścianę przecina półka, która dzieli drogę na dwie części, można wspiąć się tylko do niej i trawersować stamtąd do zejścia, jeśli konieczny jest wycof, lub robić linię w całości.
Podejście pod ścianę jest krótkie: z parkingu obok fortu Intra i Sass (między przełęczami Falzarego i Valparola) ścieżką zajmie nam około 30 min. Zejście ścieżką kopczykowaną (jeden zjazd) do podstawy ściany trwa około 40 min.
Comici – Dimai VII, 500 m
Cima Grande di Lavaredo (2999 m), ściana północna, autorzy: Comici, Dimai, 1933, czas wspinania: 6–8 godz.
Absolutny klasyk, chyba każdy wspinacz, który przyjechał w Dolomity, chce wejść na Cima Grande lub Cima Ovest Lavaredo, ściany-symbole Dolomitów, znane z siłowych, przewieszonych dróg i malowniczego położenia. Comici – Dimai to droga z żelaznego repertuaru dolomitowego wspinacza. Zasługuje na swoją pozycję: 500 m wspinania w pionowej, litej skale o urozmaiconych trudnościach i formacjach. Pierwsza połowa ściany jest dużo trudniejsza, z dwoma wyciągami za VII, druga prowadzi piątkowymi kominami. Znajdziecie na niej sporo haków, więc nie trzeba dokładać wiele własnego sprzętu.
Szybkie podejście pod ścianę od schroniska Auronzo zajmie 1 godz. Dość trudne zejście Via Normale (częściowo zjazdami) – około 2 godz. Niestety, szczególnie w weekendy spotkamy tam dużo zespołów, co jest zresztą typowe dla popularnych dróg w Dolomitach. Dobrze jest rozpocząć wspinaczkę bardzo wcześnie.
Direta Szwajcarska VIII+/IX–, 500 m
Cima Ovest di Lavaredo, 2973 m, ściana północna, autorzy: Bellodis, Franceschi, Schelbert, 1959, czas wspinania 8–10 godz.
Z trzech Cim to właśnie Ovest jest najbardziej przewieszona i na niej wytyczono najwięcej trudnych linii. Direta Szwajcarska – stara hakowa droga, obecnie klasyczna – jest niewątpliwie jedną z najpiękniejszych i bardziej wymagających dróg na Cimach, aczkolwiek można ją zaliczyć jeszcze do klasyków. Ma sporo przejść, nie jest to droga tylko dla nielicznych.
W dolnej, przewieszonej części ściany napotykamy duże ciągi trudności, a kluczowy wyciąg prowadzi przewieszoną ścianą. Po przejściu tej strefy dochodzimy do Drogi Cassina i systemem łatwych kominów wychodzimy na pola podszczytowe. Na drodze jest sporo haków (w trudnościach komplet), potrzebny nam będzie set stoperów i kilka friendów, głównie na górne wyciągi w kominach.
Podejście ze schroniska Auronzo zajmie około 1 godz. Zejście częściowo zjazdami (Via Normale) trwa około 1–1,5 godz. Zrobienie drogi czysto klasycznie wymaga wysokiego poziomu wspinaczkowego.
To tylko fragment artykułu. Całość znajdziecie w najnowszych GÓRACH 2/2014.
Możecie kupić je w wersji papierowej, albo już teraz czytać on-line lub pobrać w wersji
cyfrowej:
- do czytania na komputerze w naszym specjalnym czytniku on-line
- na urządzenia mobilne z systemem Android
- na urządzenie mabilne z systemem iOS
