Do czego może służyć gwóźdź oraz klamka do drzwi? - TRAD w Anglii
Przybicia czegoś do ściany? Do otwarcia drzwi? Nie zawsze jednak tak oczywistych odpowiedzi udzielają mistrzowie wspinania w obrosłym legendami gricie... - czyli przegląd wydarzeń bardzo TRADycyjnej zimy w Anglii.
Nic nie jest w stanie zatrzymać wspinaczy w poszukiwaniu idealnego tarcia - nawet to, że takowe można odnaleźć raczej w chłodniejszych warunkach...
Pete Whittaker, korzystając z tego, że nie jest jeszcze pełnoletni - a zatem nie "odchorowywał" nocy sylwestrowej, przeszedł 2 stycznia A Little Peculiar (E6 7b) - prostowanie Elegy (E2) na Roaches Lower Tier. Droga ta czekała na powtórzenie od 1995, kiedy to powstała za sprawą Paula Higginson. Dla zorientowanych w brytyjskiej skali - E6 nie jest może niczym imponującym... Jednak w tym wypadku istotna jest wycena techniczna - kluczowy ruch jest zaliczany do grona najtrudniejszych w angielskim gricie. Charakter wspinania jest tak odmienny od dominującego w sportowym wspinaniu wapienia, że karkołomną sprawą wydaje się przeliczenie tego na bardziej zrozumiałą skalę francuską - można jednak zaryzykować, że odpowiada to klasie co najmniej 8c.
Tydzień później Ryan Pasquill rozwiązuje "odwieczny" problem gryzący m.in. Steve`a McClure, Jamesa Pearsona, Steve`a Dunninga, a nawet samego Jerry`ego Moffatta - a znajdujący się na lewo od The New Statesman w Ilkley, Yorkshire.
Kluczowa sekwencja (wyceniona w okolicach Font 8A) pokonywana jest w "highballowym" stylu, a zatem nieubezpieczone trudności ciągną się wysoko i co charakterystyczne dla gritu - pierwszy przelot założyć można dopiero po pokonaniu cruxa. Pasquill, co ciekawe, wykonał wszystkie przechwyty statycznie - na granicy rozpiętości ramion. Jak fama niesie, dysponuje on niesamowitym Ape Index ("Małpim współczynnikiem" - czyli stosunkiem rozpiętości ramion do wzrostu), co rzekomo miało mu pomóc przy pokonaniu, dotychczas uważanych za dynamiczne, przechwytów.
Ryan wstępnie zaproponował, że jest to tylko E9 7a/b - "tylko" dlatego, że korzystał z crashpadów. Nazwa także nie została dokładnie ustalona - prawdopodobnie będzie to Gerty Berwick, czyli tak jak jest wyryte na wejściu w pasaż.
Idąc za ciosem, Ryan Pasquill pokonuje flashem Gaia (E8 6c) w Black Rocks. Jest to już trzecia droga o tych trudnościach pokonana przez niego w tym stylu - poprzednio były Countdown to Disaster w Rocky Valley oraz End of the Affair w Curbar.
Pozostając przy tej ostatniej - End of the Affair (E8 6c), doczekała się ona pierwszego przejścia w szlachetnym stylu OS, którego dokonał James Pearson. Komentując swój wyczyn powiedział, że "uniknięcie jakiejkolwiek informacji beta było trudniejsze niż samo wspinanie". Jego komentarz ukazuje stopień medialności tejże drogi - wielokrotnie opisywanej, sfotografowanej i sfilmowanej.
Niezły dzień w gritach zaliczył Pete Robins w Peak District. Na rozgrzewkę spróbował w stylu ground-up Renegade Master (E8 6c - obecnie traktowany jako highball Font 7C/+), gdzie jednak zaliczył glebę z pełnej wysokości (7m) nie trafiając przy lądowaniu w... rozłożone maty!!! Co bylo dalej? Szpital i podrywanie polskich pielęgniarek? Nic z tego. Otrzepał się z trawy i w następnej próbie przeszedł pasaż.
Po tej rozgrzewce zrobił nową drogę (highball) o nazwie Big Friday (Font 7C), następnie przeflaszował End of the Affair, po czym dla wychłodzenia pokonał problem Slingshot (Font 8A), który opatentował kilka tygodni wcześniej.
Pierwsza próba prowadzenia przez Jordana odbyła się jeszcze w 2004, a jej efektem była szczęśliwie bez większych urazów zaliczona gleba po odlocie z ostatnich chwytów. W listopadzie 2008 powraca i po przypatentowaniu znów próbuje prowadzenia w Boże Narodzenie - jednak pogoda oraz zatrucie pokarmowe (świąteczny pudding?) zrzucają go z drogi. Tym razem przeloty osadzone (w dwóch płytkich dziurkach) wytrzymują upadek. W styczniu Buys koncentruje swój trening na poprawie wytrzymałości i wreszcie odnosi sukces.
Jakież to niegrzeczne, dopiero na koniec pisać o damie - choćby 19-letniej. Wątpliwym usprawiedliwieniem może być fakt, że Katy Whittaker (bo o niej tu mowa) przeszła, a raczej odczytała Braille Trail (E7 6c) zaledwie kilka dni temu. Droga jest niezwykła pod względem technicznym, a do tego prowadzenie ubezpieczone było przez coś wyglądającego na... microcama, 6-calowy gwóźdź oraz klamkę od drzwi.
Inne ciekawsze przejścia:
- Dave Barrans Little Women (E7 7a/Font 7B+) w stylu OS - Apparent North Buttress w Stanage,
- Alastair Robertson Judge Jules (E8 7a) w styku HP - North Cloud Area w Staffordshire`s Roaches, oraz Knockin` On Heaven`s Door (E9 6c, przeceniona przez niego na E7 6c) także styl HP - Curbar.
(tm)
O wyczynach większości bohaterów powyższego newsa w poprzednim roku można będzie przeczytać już wkrótce w styczniowo-lutowym numerze Gór.
Pete Whittaker, korzystając z tego, że nie jest jeszcze pełnoletni - a zatem nie "odchorowywał" nocy sylwestrowej, przeszedł 2 stycznia A Little Peculiar (E6 7b) - prostowanie Elegy (E2) na Roaches Lower Tier. Droga ta czekała na powtórzenie od 1995, kiedy to powstała za sprawą Paula Higginson. Dla zorientowanych w brytyjskiej skali - E6 nie jest może niczym imponującym... Jednak w tym wypadku istotna jest wycena techniczna - kluczowy ruch jest zaliczany do grona najtrudniejszych w angielskim gricie. Charakter wspinania jest tak odmienny od dominującego w sportowym wspinaniu wapienia, że karkołomną sprawą wydaje się przeliczenie tego na bardziej zrozumiałą skalę francuską - można jednak zaryzykować, że odpowiada to klasie co najmniej 8c.
Pete Whittaker na A Little Peculiar (fot. Andi Turner)
Tydzień później Ryan Pasquill rozwiązuje "odwieczny" problem gryzący m.in. Steve`a McClure, Jamesa Pearsona, Steve`a Dunninga, a nawet samego Jerry`ego Moffatta - a znajdujący się na lewo od The New Statesman w Ilkley, Yorkshire.
Kluczowa sekwencja (wyceniona w okolicach Font 8A) pokonywana jest w "highballowym" stylu, a zatem nieubezpieczone trudności ciągną się wysoko i co charakterystyczne dla gritu - pierwszy przelot założyć można dopiero po pokonaniu cruxa. Pasquill, co ciekawe, wykonał wszystkie przechwyty statycznie - na granicy rozpiętości ramion. Jak fama niesie, dysponuje on niesamowitym Ape Index ("Małpim współczynnikiem" - czyli stosunkiem rozpiętości ramion do wzrostu), co rzekomo miało mu pomóc przy pokonaniu, dotychczas uważanych za dynamiczne, przechwytów.
Ryan wstępnie zaproponował, że jest to tylko E9 7a/b - "tylko" dlatego, że korzystał z crashpadów. Nazwa także nie została dokładnie ustalona - prawdopodobnie będzie to Gerty Berwick, czyli tak jak jest wyryte na wejściu w pasaż.
Ryan Pasquill na Gerty Berwick (?) (fot. Jack Geldard, UKClimbing.com)
Idąc za ciosem, Ryan Pasquill pokonuje flashem Gaia (E8 6c) w Black Rocks. Jest to już trzecia droga o tych trudnościach pokonana przez niego w tym stylu - poprzednio były Countdown to Disaster w Rocky Valley oraz End of the Affair w Curbar.
Pozostając przy tej ostatniej - End of the Affair (E8 6c), doczekała się ona pierwszego przejścia w szlachetnym stylu OS, którego dokonał James Pearson. Komentując swój wyczyn powiedział, że "uniknięcie jakiejkolwiek informacji beta było trudniejsze niż samo wspinanie". Jego komentarz ukazuje stopień medialności tejże drogi - wielokrotnie opisywanej, sfotografowanej i sfilmowanej.
Niezły dzień w gritach zaliczył Pete Robins w Peak District. Na rozgrzewkę spróbował w stylu ground-up Renegade Master (E8 6c - obecnie traktowany jako highball Font 7C/+), gdzie jednak zaliczył glebę z pełnej wysokości (7m) nie trafiając przy lądowaniu w... rozłożone maty!!! Co bylo dalej? Szpital i podrywanie polskich pielęgniarek? Nic z tego. Otrzepał się z trawy i w następnej próbie przeszedł pasaż.
Pete Robins wspina się na Renegade Master w stylu ground-up (fot. Jack Geldard - UKClimbing.com)
Po tej rozgrzewce zrobił nową drogę (highball) o nazwie Big Friday (Font 7C), następnie przeflaszował End of the Affair, po czym dla wychłodzenia pokonał problem Slingshot (Font 8A), który opatentował kilka tygodni wcześniej.
Pierwsze przejście Big Friday w wykonaniu Pete Robinsa (fot. Jack Geldard - UKClimbing.com)
Pierwsza próba prowadzenia przez Jordana odbyła się jeszcze w 2004, a jej efektem była szczęśliwie bez większych urazów zaliczona gleba po odlocie z ostatnich chwytów. W listopadzie 2008 powraca i po przypatentowaniu znów próbuje prowadzenia w Boże Narodzenie - jednak pogoda oraz zatrucie pokarmowe (świąteczny pudding?) zrzucają go z drogi. Tym razem przeloty osadzone (w dwóch płytkich dziurkach) wytrzymują upadek. W styczniu Buys koncentruje swój trening na poprawie wytrzymałości i wreszcie odnosi sukces.
Jakież to niegrzeczne, dopiero na koniec pisać o damie - choćby 19-letniej. Wątpliwym usprawiedliwieniem może być fakt, że Katy Whittaker (bo o niej tu mowa) przeszła, a raczej odczytała Braille Trail (E7 6c) zaledwie kilka dni temu. Droga jest niezwykła pod względem technicznym, a do tego prowadzenie ubezpieczone było przez coś wyglądającego na... microcama, 6-calowy gwóźdź oraz klamkę od drzwi.
Katy Whittaker odczytuje Braille Trail (fot. arch. Katy Whittaker)
Inne ciekawsze przejścia:
- Dave Barrans Little Women (E7 7a/Font 7B+) w stylu OS - Apparent North Buttress w Stanage,
- Alastair Robertson Judge Jules (E8 7a) w styku HP - North Cloud Area w Staffordshire`s Roaches, oraz Knockin` On Heaven`s Door (E9 6c, przeceniona przez niego na E7 6c) także styl HP - Curbar.
(tm)
O wyczynach większości bohaterów powyższego newsa w poprzednim roku można będzie przeczytać już wkrótce w styczniowo-lutowym numerze Gór.
KOMENTARZE
Nick *:
k
Twoja opinia *:
Dodaj komentarz
