VI.MAS – podsumowanie

W tym roku emocje zaczęły się jeszcze przed samym Memoriałem – w okolicach piątku, jak na złość, wszystkie prognozy pogody zaczęły straszyć deszczową sobotą, co wywołało falę pytań na temat zmiany daty imprezy. Na szczęście kierownictwo zawodów, w osobach Wojtka Bieńka i Pawła Ćwiąkały, wykazało się determinacją i asertywnością, a decyzja która zapadła – VI.MAS rozgrywamy niezależnie od prognoz pogody – okazała się być najsłuszniejszą z możliwych. Od samego rana nad Doliną Będkowską świeciło słońce, a bezchmurnym niebem można było się cieszyć do samego końca imprezy – czyli w przypadku najbardziej wytrzymałych zawodników do późnych godzin nocnych. 

Nie sposób nie wspomnieć o największej atrakcji tegorocznego Memoriału – czyli o gruntownie wyczyszczonych, odkrzaczonych i reekipowanych Wzgórzu 502 oraz Fiali. Podobnie jak pogoda, również ten element dostarczał przed samymi zawodami niebywałej huśtawki emocji. Prace porządkowe oraz reekipacja, trwające przez kilka poprzedzających Memoriał  tygodni, wywołały oczywiście reakcję ze strony samozwańczego opiekuna rejonu, który oprócz standardowego repertuaru zachowań – czyli brudzenia wszystkiego ekstrementami i smołą – uciekł się również do niszczenia nowych punktów asekuracyjnych. Na szczęście wszystkie uszkodzone ringi zostały przebadane i ewentualnie na czas wymienione, Fiala oraz Wzgórze były podczas VI.MAS jednymi z najczęściej odwiedzanych rejonów, a wzmożony ruch wspinaczkowy który utrzymuje się tam przez ostatnie tygodnie utwierdza nas w przekonaniu, że dobrze zainwestowaliśmy swój czas i środki – i co prawda jeszcze trochę za wcześnie aby mówić o ostatecznej normalizacji wspinania na Fiali i Wzgórzu, ale nie da się nie zauważyć, że śladów aktywności Ryśka w tamtych stronach jest coraz mniej. 

Kolejną nowością w stosunku do poprzednich Memoriałów były zaostrzone reguły bezpieczeństwa – czyli nakaz używania kasków i wiązania się podwójną ósemką. Rozumiemy – ósemka się zaciska, a w kasku gorzej wygląda się na zdjęciach, ale wiemy, że nasza decyzja była słuszna – na 87 zespołów tylko jedna osoba uległa kontuzji nogi. 

Chociaż może to nie w całości zasługa kasków? Odrobinę mniejsza frekwencja, trochę bardziej rozproszone rejony wspinaczkowe – wszystko to sprawiło, że na tegorocznym Memoriale było tak jakby… spokojniej. W najlepszym znaczeniu tego słowa – było bardziej towarzysko, pomiędzy wstawkami było więcej czasu na rozmowy, a sędziowie terenowi nie mieli zbyt wielu okazji do interwencji. Oczywiście – wyniki zwycięskich zespołów cały czas świadczą o wysokim poziomie sportowym imprezy – ale cieszy nas, że udało się to osiągnąć bez „parcia na szkło” i w poszanowaniu ducha Memoriału – gdzie wcale nie wynik jest najważniejszy. 

Dla porządku – oto zwycięskie składy dla każdej z kategorii:

Zespoły mieszane:

1. Bożena Kraszewska (KW Trójmiasto) i Artur Kraszewski (KW Trójmiasto) – 1509 pkt
2. Alicja Szczerek (KW Warszawa) i Mariusz Marszał (PZBA / KW Warszawa) – 741 pkt
3. Angelika Miśkowska (KW Gliwice) i Marcin Michałek (KW Gliwice) – 738 pkt