Wystawa fotografii z archiwum J. Kukuczki (do 30 stycznia, Rybnik)

Wystawa ta jest dla mnie wydarzeniem szczególnym. Pomimo, iż zajmuję się fotografią od kilku lat, nigdy nie zdarzało mi się przygotować ekspozycji z nie swoich - w tym wypadku muszę powiedzieć więcej – z fotografii mojego ojca. Niełatwo było mi więc znaleźć formułę, która połączy te wszystkie elementy. Wreszcie jednak doszedłem do pewnego konsensusu. Postanowiłem zaprezentować archiwalne fotografie w formie 14 prac, nawiązujących do 14 najważniejszych gór świata, których zdobycie było największym sportowym osiągnięciem Jerzego Kukuczki. Starałem się powybierać zdjęcia, które opowiadają fragmenty historii kolejnych wypraw w góry ośmiotysięczne. Moim celem nie było udokumentowanie poszczególnych ekspedycji, ale zobrazowanie ich w sposób subiektywny oraz fragmentaryczny. Z wiadomości o kolejnych wyprawach, które wraz z upływem czasu zdobywałem, starałem się wybrać najistotniejsze i najciekawsze elementy, a następnie przedstawić je w pracach. Ta myśl pociągnęła za sobą wybór formy ekspozycji. Zdecydowałem się na serię fotograficznych kolaży, a więc połączenia ze sobą kilku zdjęć. Starałem się tym samym stworzyć pewnego rodzaju surrealistyczną wizję świata Himalajów, której nie da się opowiedzieć za pośrednictwem pojedynczej fotografii. Taka wizja jest syntezą moich przemyśleń o świecie, którego nigdy nie poznałem; mogłem jedynie sięgnąć do źródeł historycznych oraz własnej wyobraźni. Równie ważne jak fotografie są dla mnie uzupełniające prace – fragmenty wspomnień Jerzego Kukuczki. Podobnie jak w przypadku fotografii, także fragmenty tekstów, są pewnego rodzaju kolażami. Są skomplikowaną w całość serią wspomnień; odnoszą się do pewnych wątków himalajskich wypraw. Mam nadzieję, że ta ekspozycja będzie bodźcem także dla państwa do zbudowania własnej wizji świata, który stał się najważniejszym miejscem dla Jerzego Kukuczki.

Wojciech Kukuczka


Cytaty z książki Jerzego Kukuczki Mój pionowy świat:

Wreszcie najwspanialszy moment w każdej wspinaczce. Chwila, kiedy od szczytu dzieli mnie już tylko kilka kroków, kiedy wiem, że już nic nie stanie mi na przeszkodzie, kiedy wiem, że zwyciężyłem... Zwyciężyłem nie górę czy pogodę, lecz przede wszystkim siebie, swoją słabość i swój strach. Kiedy mogę już podziękowac górze, że i tym razem była dla mnie łaskawa. Tych chwil nie oddam nikomu za żadne skarby i jeżeli muszę w drodze do szczytu pokonywać przeszkody i ocierać się o nigdy nie określoną granicę między kalkulowanym ryzykiem a ryzykanctwem, to trudno, zgadzam się. Zgadzam się na walkę ze wszystkimi niebezpieczeństwami, które na mnie czyhają. Zgadzam się na wiatry, które tygodniami biją w ściany namiotów i doprowadzają do granicy szaleństwa. Zgadzam się na drogi prowadzone na granicy wytrzymałości. Zgadzam się na walkę. Nagroda, którą otrzymuję za te trudy, jest niebotycznie wielka. Jest nią radośc życia.

Wystawa czynna do 31.01.2011 r.

Rybnickie Centrum Kultury
www.kultura.rybnik.pl