Wołowiec Mięguszowiecki (TATRY)
Ładny szczyt w słowackich Tatrach Wysokich. Jest to końcowe i najwyższe wzniesienie krótkiej bocznej grani, odchodzącej od Hińczowej Turni na południe i rozdzielającej górną część Doliny Mięguszowieckiej na dwie odnogi: zachodnią (Hińczowa Dolina) i wschodnią (Żabia Dolina Mięguszowiecka). Od Hińczowej Turni Wołowiec Mięguszowiecki jest oddzielony Wołowcową Przełęczą.
Posiada dwa wierzchołki: północny – nieco niższy i położony bliżej przełęczy oraz południowy – główny i najwyższy.
Z dołu (jako strzelisty szczyt) Wołowiec Mięguszowiecki najładniej prezentuje się z Magistrali Tatrzańskiej, wiodącej ze Szczyrbskiego Jeziora do Popradskiego Stawu. Jego sylwetka łagodnieje, gdy oglądamy go znad leżących u jego stóp Żabich Stawów Mięguszowieckich oraz znad Hińczowych Stawów, wtedy cały swój urok prezentuje także wieńcząca wierzchołek „czapka” skalna. Widok ze szczytu jest nieco ograniczony, ale imponująco wygląda otaczający nas amfiteatr potężnych szczytów grani głównej – od Cubryny po Wysoką. Wspaniale wygląda południowa ściana Wołowej Turni, na której zwykle można zauważyć sylwetki wspinających się taterników. Uroczo wyglądają połyskujące w dole stawy, a zwłaszcza największy staw słowackiej strony Tatr, Wielki Staw Hińczowy.
Nazwa Wołowca Mięguszowieckiego związana jest prawdopodobnie z pasterstwem, gdyż jeszcze kilkadziesiąt lat temu wypasano u jego stóp bydło.
Pierwsze wejście: Kornel Stodola i przewodnik Johann Franz jun. – 28. 07. 1903 r.
Pierwsze wejście zimą: Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka – 21. 03. 1910 r.
Na wierzchołek Wołowca Mięguszowieckiego nie prowadzą żadne szlaki turystyczne, toteż – wedle obowiązującego prawa – można nań wejść tylko w towarzystwie uprawnionego przewodnika tatrzańskiego.
Oto dwie najciekawsze drogi wiodące na ten szczyt od strony zachodniej i wschodniej.
Wariant A
Droga wiodąca znad Wielkiego Stawu Hińczowego przez Wołowcową Przełęcz. Skala trudności „ 0” – „bardzo łatwo”, tylko przejście granią jest „0+”, czyli „łatwo”. Czas przejścia ok. 45 min.
Znad wsch. brzegu Wielkiego Stawu Hińczowego idziemy początkowo wokół niego za starymi znakami, wiodącymi na Przełęcz pod Chłopkiem, a potem skręcamy w prawo w górę ku wsch. Początkowo po usypiskach a potem trawiasto-piarżystym zboczem, omijając kruche skałki, wchodzimy wprost na Wołowcową Przełęcz. W lewo biegnie droga graniowa na Hińczową Turnię, która jest początkowym szczytem pięknej, granicznej Wołowej Grani i zostanie opisana w artykule jej poświęconym. My kierujemy się granią w prawo – ku pd. Wznosimy się łagodnie, początkowo szerokim, trawiasto-piarżystym grzbietem, który wkrótce przechodzi w skalistą grań. Teraz trawersujemy nieco poniżej grani po stronie Żabiej Doliny Mięguszowieckiej i obchodzimy kilka niewielkich skalistych zębów. Mijamy niższy (pn.) wierzchołek i w końcu poprzez duże, ale o dobrych chwytach bloki wspinamy się na główny wierzchołek Wołowca Mięguszowieckiego.
Wariant B
Droga wiodąca z Żabiej Doliny Mięguszowieckiej przez Wołowcową Przełęcz. Skala trudności „0-”– „bez trudności”, tylko przejście granią jest „0+”, czyli „łatwo”. Czas przejścia od znakowanego szlaku ok. 1 godz. 15 min.
Znakowaną ścieżką wiodącą znad Popradskiego Stawu na Rysy dochodzimy aż w pobliże Wielkiego Żabiego Stawu Mięguszowieckiego. Skręcamy ze ścieżki w lewo i wkrótce mijamy kolejny Mały Żabi Staw Mięguszowiecki. Idziemy na pn.-zach. po upłazkach i gruzach dość stromo w górę, do kotlinki w której leży Wyżni Żabi Staw Mięguszowiecki. Od stawu dalej w lewo skos w górę: po trawkach przetykanych złomami i gruzem wznosimy się na wyższe, płaskie piętro doliny. Stąd bardziej w lewo (ku zach.) podchodzimy lekko nachylonym piarżystym zboczem aż na szeroką Wołowcową Przełęcz. Tutaj spotykamy wariant A, którym jeszcze ok. 15 minut w lewo na wierzchołek Wołowca Mięguszowieckiego.
Tekst i zdjęcia: Leszek Jaćkiewicz
Góry, nr 5 (144) maj 2006
(dg)
