Tydzień z... R.SCHÄLIM cz.2
Roger Schäli jest podręcznikowym przykładem wspinacza uniwersalnego. Czuje się jak ryba w wodzie na skalnych i lodowych ścianach Alp, ale potrafi także w jednym sezonie prowadzić drogi sportowe o trudności 8b i wytyczyć nową linię w Himalajach. Głównym tematem naszej rozmowy było urwisko, które Szwajcar zna jak mało kto – słynna północna ściana Eigeru. Nie omieszkaliśmy go jednak także zapytać o jego najnowszy projekt filmowy „Loslassen” oraz plany wspinaczkowe.
fot. Piotr Drożdż
Wiem, że na Ghilini-Piola wymieniliście niektóre ze starych nitów na nowe, ale nie dobiliście niczego nowego. Możesz powiedzieć coś więcej o waszym etycznym podejściu do odhaczania takich wspinaczek?
Tak, to nigdy nie jest prosta i czarno-biała sprawa. Po raz pierwszy stanęliśmy przed podobnym dylematem na Direttissimie Japońskiej na Eigerze. Kiedy zacząłem pracować nad odhaczeniem tej drogi w 2003 roku, byłem zdecydowany, aby nie dobijać żadnych nowych spitów. W końcu udało nam się z Robertem zrealizować ten projekt w 2009 roku i zrobiliśmy drogę w oryginalnym stanie. Ale wówczas stanęliśmy przed dylematem, co zrobią kolejne pokolenia – czy w przyszłości wspinacze będą się trzymali naszego stylu czy postanowią dobić nowe spity i zniszczyć charakter tej drogi. Uznaliśmy, że lepiej obić stanowiska, żeby droga nie była potencjalnie śmiertelna. To chyba zwiększa szanse, że następne zespoły podejmą wezwanie, jakim jest poprowadzenie wyciągów. Podobną filozofię zastosowaliśmy na Direttissimie Ghilini-Piola. Wiedzieliśmy, że opublikujemy relacje z tego przejścia, więc znajdą się pewnie chętni do powtórzeń. Niefajnie by było, gdyby zdarzył się tragiczny wypadek z powodu słabego stanowiska. W rezultacie na tej drodze wymieniliśmy stare spity na nowe. Jest to więc praktycznie taka sama droga, jak po pierwszym przejściu. Problemem na takich ścianach jak Eiger jest to, że po 10 czy 20 latach żelastwo zaczyna być w kiepskim stanie i wykorzystywanie go do asekuracji przestaje być bezpieczne.
Zobacz także:
