Współczynnik odpadnięcia
Przy każdym odpadnięciu większość energii powstałej przy locie prowadzącego jest pochłaniana przez linę. Im dłuższy jest odcinek liny, która „pracuje" przy wyhamowaniu, tym łatwiej energia jest rozpraszana (dłuższy odcinek liny może się bardziej rozciągnąć i pochłonąć więcej energii poprzez wewnętrzną deformację). Ilość energii wytworzonej podczas odpadnięcia jest proporcjonalna do długości lotu. Im dłuższy lot, tym więcej energii musi zostać pochłonięte przez łańcuch asekuracyjny. Najbezpieczniejsze są krótkie loty i w dodatku pod koniec wyciągu, z możliwie najdłuższym odcinkiem liny między prowadzącym a asekurującym. Każda metoda mająca na celu skrócenie lotu zmniejsza ryzyko. Punkty przelotowe skracają długość lotu. Asekuracja decyduje o życiu wspinacza, nieuwaga może mieć tragiczne skutki.
"Współczynnikiem odpadnięcia" nazywamy stosunek między długościg lotu a długością liny, która pracuje przy wyhamowaniu odpadnięcia.
Na przykład: wspinacz po opuszczeniu stanowiska pokonał w pionie 5 metrów. Długość liny między nim a przyrządem asekuracyjnym wynosi 5 metrów - odpadłszy od skały przeleci zatem te pięć metrów, minie stanowisko i zatrzyma się 5 metrów poniżej asekurującego, co daje w sumie 10 metrów lotu. Współczynnik odpadnięcia = długość lotu - długość obciążonej (pracującej) liny.
W opisanym przykładzie będzie to l0m/5m=2 Owo 2 - to najpoważniejszy współczynnik odpadnięcia.
Jeśli wspinacz pokonał 3 m pionu, założył przelot, wspiął się kolejne 2 m i odpadł, to - choć podobnie jak w przykładzie pierwszym był 5 m nad stanowiskiem - leciał (teoretycznie) 2 m (odległość do przelotu) i kolejne 2 m po minięciu przelotu. Współczynnik odpadnięcia = 4 m T 5 m = 0,8 - znacznie mniej niż w pierwszym przykładzie.
Źródło: http://www.climb.pl/
