Hollental - Piekielna Dolina

Ranek wita nas palącym słońcem i niebieskim niebem, bez ani jednej chmurki. Nastroje mamy raczej suche, każdy z nas jest potwornie zmęczony i potrzebuje przynajmniej jednego dnia na regenerację sił. Otępieni zmęczeniem podejmujemy decyzję (jak się później okazało, o mały włos tragiczną w skutkach), o wspinaczce wybraną wcześniej drogą. Docierając pod ścianę Stadlwand w dwóch zespołach w składzie: ja-Tomek oraz Krzysiek-Paweł, okazuje się, że jeden z nas nie zabrał schematu wybranej drogi. Po dość burzliwych rozmowach i decydowaniu "co robić", wybieramy drogę, której schemat akurat mamy ze sobą. Pada na kilkunastowyciągową, prawie 400 metrową drogę Richterweg V-. Pogodowa sielanka trwa dalej, słońce pali nam pyski i wyciska z nas przysłowiowe siódme poty. Szturmując początek pierwszego wyciągu drogi, w oddali widać nadciągające czarne chmury. Zapewne podjęlibyśmy decyzję o wycofie i powrocie, gdyby nie to że te chmury spokojnie wisiały sobie praktycznie w bezruchu nad masywem daleko od nas. Kontynuujemy więc nasze wspinaczkowe zmagania, otępieni zmęczeniem i urodą drogi, nie wiedząc, w co tak naprawdę się pakujemy... Na bodajże 12 wyciągu, przy stanowisku ze spitów, w szczelinie skalnej znajdujemy puszkę z zeszytem wpisów. Niestety, nikt z nas nie wpada na to, że to koniec drogi i że trzeba brać nogi za pas i rozpocząć zjazdy w dół. Wspinamy się więc dalej nieświadomi tego, że zaczęliśmy kolejną drogę "Stadlwandgrat", która łączy się z naszą "Richterweg". Nie byłoby to nic strasznego, gdyby nie nadciągające w naszą stronę czarne chmurzyska burzowe...

Koszmar każdego taternika i alpinisty zaczął się spełniać. Jesteśmy ponad 400 m nad ziemią i nagle zaczyna potwornie wiać, następnie padać śnieg, by następnie przerodzić się w ulewny, lodowaty deszcz z szalejącymi dookoła piorunami. Nikt z nas nie był na to przygotowany, wybraliśmy się pod ścianę bez zapasu jedzenia, odpowiedniej ilości wody i co najważniejsze i najgorsze: na lekko, w cienkich, przewiewnych spodniach i koszulkach, bez choćby najcieńszej kurtki w plecaku...