W najnowszych GÓRACH (273): „Opowieści z czasów zarazy, czyli jak wspinanie zostało koronną dyscypliną”

Ponieważ od jakiegoś czasu wzmacnia się rozdział na wspinaczkowy real i to, co kreuje się w wirtualu, taki właśnie podział zachowam wspominając fakty, których niedawno byliśmy biernymi świadkami bądź czynnymi uczestnikami. Podsumowanie to nie rości sobie prawa do bycia obiektywnym opisem całego spektrum koronawydarzeń.

W REALU CORAZ BARDZIEJ PASSÉ  

Stało się tak, że wspinanie zostało potratowane jako fanaberia i zostało zabronione. Wiadomo jednak, że sporą część wspinaczy stanowią anarchiści, którzy za nic mają wszelkie legalne bądź nielegalne zakazy. Nie obnosząc się z tym wszem i wobec ruszyli do sektorów o najwyższym poziomie koneserstwa. Po drodze, korzystając z partyzancko-konspiracyjnych metod, sprawnie mijali patrole policji strzegące wyjazdów z miast. Jakież było ich zdziwienie, gdy na miejscu tłumnie spotykali dawno nie widzianych, im podobnych. Razem odgarniali pajęczyny na zapomnianych drogach, delektując się pierwszymi powtórzeniami.

W nieco lepszej sytuacji znaleźli się właściciele psów, dla których wyprowadzenie pupilka stało się pretekstem do wyjścia z domu. A czworonóg mógł przecież zażądać wycieczki w kierunku najbliższego kamienia.

Po Dolinie Będkowskiej poruszał się wóz strażacki, z którego dobiegały komunikaty o obowiązujących zasadach.

Ścianki wspinaczkowe nijak nie mogły przenieść działalności do sieci, a ich właścicielom zostało jedynie liczenie strat. Jednak do momentu zamknięcia numeru żadna z nich nie ogłosiła upadłości z powodu niezaplanowanej przerwy i dobrze by było, gdyby tak zostało. Odnotowano nieśmiałe próby organizowania pomocy centrom wspinaczkowym. 

Jednym z bardziej oryginalnych działań wspierających walkę z koronawirusem było wystawienie na licytację drabiny Jordana, pochodzącej z Drogi Włoskiej, wiodącej na Matterhorn granią Lion. Uzyskane 14 632 euro wsparło walkę z chorobą. W Polsce nikt nie wpadł na pomysł sprzedaży elementów ubezpieczających Orlą Perć.

A co porabiali skalni mistrzowie oraz wspinaczkowi celebryci? Zawodnicy znaleźli się w niegodnej pozazdroszczenia sytuacji. Nie dość, że stracili najbliższe i nieco dalsze cele sportowe, to zostali brutalnie odcięci od obiektów treningowych. Wspinacze ze światowej czołówki mieszkający w pobliżu wypasionych centrów nie mieli w domu nie tylko chwytotablicy, ale nawet podstawowego przyrządu wspinacza starej daty – drążka! To co się działo na najwyższych szczeblach wspinaczkowych (i nie mam na myśli szczebli drabiny Bachara) rychło przeniosło się na środek i w dół piramidy. Jak poinformował CBOS tańsze chwytotablice błyskawicznie zniknęły z rynku, a ich odbiorcami głównie okazali się uzależnieni od treningowych cierpień członkowie sekcji wspinaczkowych, aspirujący w tym sezonie do stopnia VI.3 i z tego powodu chcący dysponować 150% zapasem mocy.

Odcięcie od obiektów przeznaczonych do wspinania zaowocowało próbami adaptacji do tego celu elementów wyposażenia, którymi dysponujemy w domu. Trawers mebli kuchennych, diretissima schodów na strych, a nawet obwód krzesła to przejawy inwencji bądź frustracji zamkniętych w czterech ścianach wspinaczy. O tym, czy narodziła się nowa subdyscyplina, homeclimbing, trudno jeszcze prorokować.