Puchar Świata Skyrunning Extreme – podsumowanie startu Polaków

Po raz pierwszy Skyrunning Extreme zawitał do Gran Paradiso National Park we Włoszech gdzie na trasie rozgrywanego ok 2008 roku Royal Ultra Sky Marathon zdecydowano się zainaugurować w tym roku cykl PŚ Skyrunning Extreme.

 

Tym razem organizatorzy zamiast ekspozycji i trudności technicznych zafundowali zawodnikom co prawda przepiękną trasę, ale z bardzo trudnymi, nieprzyjemnymi zbiegami.

Właściwie nie da się tego porównać do żadnych tras w naszych Tatrach. Kultowy u nas zbieg z Kasprowego Wierchu długości około 7 km przez który rozgrywane są choćby Mistrzostwa Polski w Skyrunning porównany do tego co było we Włoszech wydaje się wyasfaltowaną ścieżką w dół.

 

Skyrunning jest bardzo dynamicznie rozwijającą się dyscypliną, a forma Extreme bardzo szybko znajduje licznych entuzjastów. Na trasie biegu stanęli przedstawiciele 27 krajów z kilku kontynentów. Mieliśmy zawodników z Ekwadoru, Nepalu, Brazylii, USA, Maroka, Skandynawii. Jak zawsze siłą byli Brytyjczycy, Hiszpanie, przedstawiciele Włoch i Francji. Coraz większą siłę stanowią w tej dyscyplinie Rosjanie, widać też Czechów. Dla przykładu – pierwsze 15 Pań to reprezentantki 11 krajów!

 

Ostatecznie na tych zawodach wystartowało 4 Polaków: Katarzyna Kuźmińska mieszkająca na stale we Włoszech, traktująca start raczej w kategoriach przygody,  Natalia Tomasiak i Olga Łyjak jedna z lepszych dziewczyn w naszym kraju wracają do dużego biegania. Był też Konrad Rawlik, mieszkający na codzień w Wielkiej Brytanii, prywatnie partner Jasmin Paris – zwyciężczyni Pucharu Świata Skyrunning Extreme z 2016. Konrad, reprezentujący Niemcy pod nieobecność Jasmin (jest w ciąży) zajął fantastyczne 12 miejsce.

 

 

 

 

Natalia Tomasiak od początku biegła na poziomie swoich ciągle rosnących możliwości.  Bardzo mocna pod górę, traciła na zbiegach, elemencie, który nie da się wypracować w ciągu jednego czy dwóch sezonów. Przed punktem odżywczym na 15 km lekko podkręciła kostkę, wyprzedziły ją 3 zawodniczki,  spadła na 11 miejsce pojawiła się chwila zawahania czy biec dalej. Ostatecznie zdecydowała się kontynuować bieg. Przez większość trasy była w okolicach 10 miejsca niewiele tracąc do 5-6 pozycji. W okolicy 40-43 km przesunęła się na 7 pozycję. Nie wszystkie czołowe zawodniczki wytrzymywały trudy biegu i rezygnowały na kolejnych punktach.

 

Natalia chociaż 7, wiedziała, że będzie bardzo trudno utrzymać tę pozycję. Do mety było jeszcze około 10-12 km, ale niestety 2 zbiegi i tylko jeden podbieg, a kostka nie pomagała. Ostatecznie skończyło się marszem na ostatnim zbiegu, który miał 900 metrów w dół na 4,5 km i utratą kilku pozycji. W tym czasie coraz lepiej radziła sobie Olga Łyjak, która dostała drugie życie☺.  Niesiona sytuacją w której wyprzedzała kolejne zawodniczki i przesuwa się do przodu biegła swoje, stale przesuwając się w klasyfikacji. Ostatecznie Polki uplasowały się kolejno na 12 (Olga) i 13 (Natalia) pozycji przybywając na metę w odstępie kilku minut.

 

Czy te wyniki mogły być lepsze? Olga przyznała, że ciężko byłoby tę trasę pobiec szybciej. Po prostu  jej aktualna dyspozycja i treningi nie pozwalają tego zrobić. Jednak ten bieg na pewno obudził apetyt do jeszcze cięższej pracy.