2014-08-15

Tatranská klasika: Wołowa Turnia

Cykl o nazwie Tatranská klasika to szereg artykułów prezentujących ładne i interesujące pod kątem wspinaczkowym cele na najciekawszych ścianach Tatr. Jako pierwsze zaprezentowane zostały Szarpane Turnie i dwie drogi na ich płytowym urwisku. Tym razem pozostaniemy w szeroko rozumianym rejonie Doliny Mięguszowieckiej. Przeniesiemy się jednak z odnogi tej doliny do części głównej. Tam, w grani głównej, wznosi się Wołowa Turnia (2355 m n.p.m.).

Na południe i południowy zachód szczyt ten opada świetną ścianą o charakterze płytowym i wysokości około 200 metrów. Z uwagi na jej charakter i wystawę przejścia klasyczne mają miejsce w okresie od wiosny do jesieni, niemniej w czasie jeszcze szerszym niż te dokonywane na opisanych w poprzednim odcinku Szarpanych Turniach. A to z uwagi na dogodniejsze położenie tej ściany: Wołowa Turnia leży stosunkowo niedaleko od znakowanego szlaku turystycznego, wiodącego na Rysy od strony południowej, zaś Szarpane Turnie wznoszą się wyżej i głębiej w dolinie, a pod ścianę prowadzi węższa i dłuższa perć.

Podstawę Wołowej Turni przecina na całej szerokości charakterystyczna półka, na której znajduje się właściwe wejście w ścianę. Najdogodniejsze podejście na nią prowadzi na prawo od żlebu, który spada z Wyżniej Wołowej Szczerbiny. Wszystkie drogi na południowo-zachodniej ścianie wiodą w pewnej skale i osiągają punkt wspólny – zwieńczenie ściany południowo-zachodniej, z którego na wierzchołek Wołowej Turni prowadzi krótka, pozioma południowa grań.

Bazą dla wspinaczek na ścianie Wołowej Turni może być, podobnie jak poprzednio, schronisko przy Popradzkim Stawie. Może być nim również Chata pod Rysami – wtedy, paradoksalnie, większa część podejścia pod ścianę będzie wiodła w dół.

Podejście

Z okolic Popradzkiego Stawu idziemy w górę Doliny Mięguszowieckiej najpierw niebieskim szlakiem (wiodącym do Doliny Hińczowej i na Koprową Przełęcz), później w prawo czerwonym (wiodącym wgłąb Doliny Mięguszowieckiej, na Przeł. Waga i na Rysy) do miejsca ponad Żabimi Stawami Mięguszowieckimi (ok. 1–1,5 godz.). Stąd schodzimy ze ścieżki, którą wiedzie znakowany szlak w lewo, przez trawiaste wzgórze. Przekraczamy potok i podchodzimy wyraźną ścieżką pod ścianę trawiasto–skalnym zboczem ku Wyżniemu Żabiemu Stawowi Mięguszowieckiemu. Znad stawu skośnie w prawo ku górze, piarżystym zboczem pod południową ścianę (30 min).

Powrót pod ścianę

1. Zejście:

Z wierzchołka, z obejściem wschodniej grani, na Żabią Przełęcz Mięguszowiecką [Východná volia štrbina]: z wierzchołka w dół ku pd.-wsch. przez dwa stopnie skalne, na dogodne miejsce w żlebie. Stąd skośnie w prawo i w dół dużą rynną ok. 70 m. W dogodnym miejscu trawers w prawo na wschodnią grań i jeszcze kilka metrów na Żabią Przełęcz Mięguszowiecką. Z przełęczy w dół żlebem na trawiastą półkę pod pd.- zach. ścianą (30 min).

2. Zjazdy:

Praktycznym sposobem powrotu pod ścianę są również zjazdy: najpierw Kominem Puškáša – wprost, a później Drogą Stanisławskiego. Uwaga: po zjeździe do nyży pod kominem, gdzie znajduje się stanowisko nr 2 Drogi Stanisławskiego, następnie zjazd na 1 stanowisko tejże drogi (po dwa nity na obu stanowiskach). Stąd zjazd na rampę pod ścianą. Uwaga na luźne skały zwłaszcza w górnym kominie. Stanowiska zjazdowe są oddalone od siebie po 50 m. Nity osadził śp. Vlado Tatarka w 2000 roku.

I. Propozycja łatwiejsza

Štáflovka V (3 godz.)

1 p.: V. Štáflová - K. Čabelka - J. Šabata, 9.07.1935 r.

Południowa ściana Wołowej Turni z przebiegiem Štáflovki, fot. photomotive.net

Na drodze została osadzona stała asekuracja: 7 nitów stanowiskowych i 2 przelotowe. Osadził je Vlado Tatarka w 2000 roku.

Prawą częścią pd.-zach. ściany. Wejście znajduje się mniej-więcej w połowie trawnika pod pd.-zach. ścianą, pomiędzy Drogą Stanisławskiego, a drogą wiodącą pd. żebrem ściany. Kruchą skałą około 15 m w górę. Następnie przez pierwszą przewieszkę w lewo i dalej skośnym zachodem dziesięć metrów w lewo na dogodną platformę. Z niej pod przewieszkę. Ponad nią po prawej stronie, później w dalszym ciągu w górę z odchyleniem w lewo, do dużego bloku skalnego. W dalszym ciągu skośnie w lewo pod główne płyty ściany i środkiem tych płyt w górę, aż na górną część pd. żebra ściany. Stąd nieco w lewo na punkt wieńczący ścianę i granią na wierzchołek.

A) Wariant w dolnej części ściany: środkiem ściany na drugie stanowisko: VI-/VI, 60 m.

Szczegóły na schemacie drogi.

Štáflovka - schemat drogi za tatry.nfo.sk

II. Propozycja trudniejsza.

Droga Puškáša [Puškášova cesta] VI+ (4 godz.)

1 p.: A. Kortvélyessy - A. Puškáš 15.07.1947 r.

Droga Puškáša - kluczowy wyciąg; fot. V. Jakubec

Filar pd.-zach., opancerzony płytami, mierzy ok. 270 m wysokości i ogranicza z lewej strony pd.-zach. ścianę Wołowej Turni. Wejście w ścianę znajduje się w środkowej części żebra, gdzie wybiega trójkątna ostroga filara. Z niej nieco w prawo, przez pierwszą przewieszkę i dalej, między blokami 25 m na trawiastą platforemkę. Stąd 7 m skośnie w lewo rysą, później w górę łatwiejszym terenem na zachód. Z jego prawej strony wprost w górę z pomocą szczeliny w odstrzelonym bloku na początek płyty. Kierunek dalszej drogi wskazują nam teraz duże przewieszki, pod które ciągnie się rysa. Tu zaczyna się najtrudniejszy odcinek drogi. Z rysy w lewo przez przewieszkę 15 m w górę. Następnie w prawo, rysą ciągnącą się w gładkich płytach (nieco potrzaskana skała) 10 m (tylko chwyty) na skośną płytę pod dużymi przewieszkami. Z płyty w górę przez przewieszkę (VI+; kiedyś A1) do zacięcia, którym w górę przez przewieszenie i kolejne 10 m w górę do dosyć szerokiej ryski. Nią w górę, po czym trawers na półeczkę stanowiskową (duże przewieszki pozostają po prawej stronie). Z półeczki żebrem wprost w górę, na zwieńczenie pd.-zach. ściany, skąd granią na wierzchołek Wołowej Turni.

Szczegóły na schemacie drogi.