Kyparissi - grecki tuforaj

Kyparissi kołatało mi się po głowie już od listopada 2014 roku, kiedy to po raz pierwszy odkryłam potencjał drzemiący w dziewiczych klifach, górujących nad tą małą wioską na wschodnim wybrzeżu Peloponezu. Położona niedaleko znanego już wspinaczom Leonidio i licząca sobie około 400 mieszkańców, Kyparissi z jednej strony otoczona jest przez zbocza górskiego pasma Parnon, z drugiej zaś otwiera się na błękit Morza Mirtejskiego.

Odkąd po raz pierwszy opuściłam tę malowniczą krainę, wewnętrzna potrzeba powrotu i eksploracji rejonu pełnego idealnych wapiennych ścian powoli stawała się nie do przezwyciężenia. W końcu udało się ją zaspokoić – rejon odwiedziłam ponownie w czerwcu 2015 roku. Na dobry początek postanowiłam spotkać się z Arisem Theodoropoulosem, jednym z greckich pionierów wspinaczki, w celu zasięgnięcia praktycznych informacji o pobliskim sektorze Babala. Okazało się, że mimo iż ścianę odkryto już w 2005 roku, do tej pory obito na niej zaledwie 25 linii, więc cała reszta tej olbrzymiej skały pozostawała do zagospodarowania. Z pomocą Arisa lokalne władze kontynuują rozwój wspinania w rejonie, dzięki czemu również i ja otrzymałam zaproszenie do rozpoczęcia prac ekiperskich.

Podczas pierwszego podejścia pod sektor dotarło do mnie, z czym naprawdę mam do czynienia – prawdziwy bezkres wspaniale przewieszonych, usianych tufami i futurystycznych wręcz linii, biegnących po wapieniu najwyższej jakości. Kolejnym powodem do radości była obecność mojego chłopaka Berniego i jego pomoc przy ubezpieczaniu dróg, czemu daleko było do przysłowiowej „bułki z masłem”. Minęło trochę czasu, zanim zdecydowaliśmy, od czego chcemy zacząć. W końcu postanowiliśmy skupić się na dwóch niezależnych liniach i jednej kombinacji.

Angy na jednym z projektów; fot. Luka Fonda

Na pierwszy ogień poszła długa, 35-metrowa i mocno wywieszona droga zbierająca tufy wszelkiej maści, która otrzymała nazwę Carpe Diem. Okazała się zresztą totalnie w moim stylu, dzięki czemu, mimo trudności spod znaku 8b+, poddała się dosyć szybko. Druga obita przez nas propozycja stanowiła już jednak nie lada wyzwanie. Niby nie tak długa i nie tak przewieszona jak nasza pierwsza zdobycz, a jednak skomplikowane sekwencje po krawądkach, kaloryferach i mniejszych ściskach robiły swoje, czyniąc z linii poważny sprawdzian mocy. Samo przebrnięcie przez pojedyncze ruchy było – delikatnie mówiąc – dość wymagające, a łańcuch zobaczyłam dopiero za „entą” próbą. Powoli składałam wszystko w całość, jednak brak dobrych stopni skutecznie zrzucał mnie raz za razem.

Dni mijały i zawsze albo słaby kaloryfer na początku, albo skomplikowana sekwencja w połowie, albo wymagająca tufa na końcu nie pozwalały mi na przedarcie się do łańcucha. Sukces przyszedł dopiero ostatniego dnia i do zjazdu wpinałam się jednocześnie superszczęśliwa i supernabita. Drogę postanowiłamnazwać Gloom Of Triumph - dla upamiętnienia wszystkich ważnych momentów w mojej wspinaczkowej karierze. Zasugerowałam wycenę 8c, którą mam nadzieję już niebawem zweryfikują inni wspinacze. Trzecia propozycja, czyli Mythos 8b/+ startuje razem z Gloom Of Triumph, by w połowie odbić w prawo trawersem po dobrych podchwytach, a następnie piąć się dalej do góry aż do niezwykłej tufy i wejść w trudną sekwencję niemalże tuż pod łańcuchem.

Mythos 8b+, Babala; fot. Chris Boukoros